اشعار

تو مـسیحا زاده اما دخـتـر موسی شدی           مــریــم قــدیــسـۀ ذریـۀ طـاهــا شـدی

در میان شوره زار قـم بهشتی سـاخـتی           مثل کوثر آمدی جوشیدی و دریا و شدی

میخـواستم كه جانب میخانه رو كنم            دستِ نیاز حـلـقـۀ جــام و سبـو كنم

در ســاحل نـیــاز نـشـیـنم امـیـدوار            دل را به شـطّ بــاده دَمادم فـرو كنم

وقتي دلم کـنـار ضـريح تو جا گرفت          نوري ز فيض کـوثر بي انتهـا گرفت

يادم نمي رود که ز الـطاف مـرقـدت          هر بار قلب مرده من هم شـفا گـرفت

جایی که کوه خضر به زحـمـت بایستد           شـاعـر چگونه پیش تو راحـت بایـستد

نزدیک می‌شوم به تو چیزی نمانده است           قــلبــم از اشـتـیـاق زیــارت بـایـسـتــد

ســائـل لـطـف نـوشـتـنــد بــنـي آدم را           سـرِ اين سـفـره نشاندند همه عـالـم را

صبح فـردا عجـبي نيست اگر بنـشانند           يك طرف آسيه و يك طرفت مـريم را

دلم سه شنبه شـبی بـاز راهی قـم شد            کنار درب حرم، بین زائـران گم شد

نگاه چـشـم تــرم تا به گـنـبدت افـتاد            دوبــاره شیـفتـۀ رنگ زرد گـندم شد

ازشب میلاد تو اینگونه حاصل می شود         ماه، روز اول ذی الـقعـده کامل می شود

بارهـا سـر در مـیـارد از شب میـلاد تو         تا که جبرائیل ازخورشید غافل می شود

چـشم دلم به سمت حـرم بـاز می شود            با یک سـلام صبح من آغـاز می شود

پَـر می کشد دلـم به هـوای طـواف تو            وقتی که لحظه لحـظۀ پـرواز می شود

تاجـی از آفـتــاب سر قــم گــذاشـتـنـد           نـوری ز عشق در دل مـردم گذاشتند

بانو! تو آمدی: سر هر ســـفـرۀ تــهی           سیب گـلاب و سبــزه و گندم گـذاشتند

شکـر بــر مـنّـت خــدا داریـم            بــاز هـم شــوق ربّــنـا داریـم

ما ز یـمن حضور سـبـز شما            دلی از عـشـق با صفـا داریم